Kopieer de link van het artikel

Twee jaar lang werd het Belgische 'wonderkind’ Laurent Simons (12) gevolgd voor een nieuwe documentaire die vanaf 23 september op Streamz te zien zal zijn. Laurent begon op zijn 4de aan de lagere school, op zijn 6de aan de middelbare school en op zijn 8ste aan de universiteit. Vorig jaar haalde hij zijn eerste universitaire diploma, een bachelor in de fysica aan de UAntwerpen. Ooit wil hij een kunsthart voor zijn grootouders maken, 'zodat ze langer kunnen leven'. Tegelijk blijft hij een kind dat het liefst van al Fortnite speelt en naar Netflix kijkt. Humo sprak hem en zijn ouders uitgebreid in 2020.

Als Laurent voor me zit, naast zijn ouders Alexander Simons en Lydia Bakker, lijkt hij amper te verschillen van andere 10-jarigen: hij wordt pas écht enthousiast als het gesprek over gamen of Netflix gaat. Al kan hij zijn genialiteit ook niet verbergen: wie heeft al een 10-jarige horen praten over een paper die hij nog moet inleveren, als laatste voorwaarde om te kunnen doctoreren aan een buitenlandse universiteit?

Dit interview verscheen oorspronkelijk maart 2020

ALEXANDER SIMONS «Laurent wil zich specialiseren in electrical engineering, en Israël staat op dat gebied in de top drie van de wereld, naast Amerika en China. Bovendien heeft hij veel vrienden in de Joodse gemeenschap. Die hebben wij leren kennen als een warme, veilige omgeving: ze moedigen ambitie aan, en ze beschermen tegelijkertijd hun kinderen.

»Laurent gaat niet alleen naar Israël. Het is de bedoeling dat hij zijn studie voortzet in verschillende landen. Op dit moment is hij bezig met een voortraject en het definiëren van zijn PhD (doctoraat, red.) aan een universiteit in Zweden. En ook Amerikaanse universiteiten zijn nog in de running. We hebben het nog niemand verteld, maar Laurent gaat ook finance studeren. Daar stonden wij op. Stel dat hij ooit zegt: 'Ik heb het gehad met de academische wereld.' Of dat hij op zijn 16de verliefd wordt op een Française en alleen nog maar met haar de wereld wil rondreizen. Dan geeft finance hem een zekerheid: ga maar na wat hij zou kunnen bereiken als hij zijn talenten in de beurswereld investeert.»

LAURENT SIMONS «Ik wil iets doen rond artificiële organen.»

SIMONS «Dat is zijn droom: kunstmatige organen ontwikkelen, en mens en machine doen samensmelten tot een cyborg. Dat kan levens redden, daar gelooft hij erg in.

»Op 18 maart neemt hij het vliegtuig. Dan begint het echt.»

LYDIA BAKKER «O, maar wij gaan mee, hoor. Hij gaat niet alleen het vliegtuig op.»

SIMONS «Zijn verblijf is prima geregeld. In Zweden heeft hij al een flat. Normaal gezien zou hij die delen, maar wij hebben na de uitbraak van het coronavirus aan de universiteit gevraagd of hij een appartementje voor hem alleen kon krijgen. Dat was meteen in orde: er kwam net iets vrij schuin tegenover de vicerector. Ze kunnen vanuit hun woonkamer naar elkaar zwaaien. In Israël en de VS moet hij nog kiezen aan welke universiteit hij zal studeren, we wachten nog op enkele voorstellen. Zodra hij die keuze heeft gemaakt, zullen we ook daar uitkijken naar goede huisvesting.»

SIMONS «Nee, zijn grootouders zullen bij hem wonen, en als het voor hen te zwaar wordt en wij er zelf niet kunnen zijn, zullen mijn broers inspringen - zij hebben geen kinderen. Hij zal goed omringd zijn. Hij mag zelfs zijn hondjes meenemen.»

BAKKER «Helemaal niet. Laurent is opgegroeid bij zijn grootouders, en zijn oma zei weleens dat hij bijzonder was, omdat hij zo snel dingen leerde. Maar grootouders scheppen altijd op over hun kleinkinderen, toch? Wij zochten daar niets achter. Het was ook niet zo dat hij op zijn 3de pianospeelde of vier talen sprak. Plus: we konden niet vergelijken. Laurent is ons enige kind.»

SIMONS «Al het speelgoed dat we voor hem kochten, maakte hij kapot. Achteraf gezien niet met de intentie om het stuk te maken, maar om het in elkaar te kunnen zetten. Nu snappen we dat. Toen dachten we: ons kind is een destroyer (lacht).»

BAKKER «Hij doet dat nog steeds. Onlangs kreeg hij een drone. Binnen de kortste keren had hij die uit elkaar gehaald.»

Actrice Anemone Valcke hunkert naar meer vrijheid tussen de lakens: ‘Ik snap preutsheid echt niet. Vrijen is zalig’

Gloria Monserez: ‘Op bepaalde momenten stond ik zó stil bij elke calorie dat ik op den duur dacht: dan eet ik maar niks!’

SIMONS «Lydia en ik runnen samen een tandartsenpraktijk met een aantal vestigingen in Nederland. Op dit moment ligt die even stil, maar toen werkten we zes dagen per week van 's ochtends tot 's nachts. We hadden amper tijd. Daarom was vooraf met mijn ouders afgesproken dat Laurent bij hen in Oostende zou gaan wonen.»

BAKKER «Hij is daar ook geboren. Ik ben Nederlandse, en het plan was dat ik in Nederland zou bevallen. Maar Laurent besliste daar anders over: ik was voor begin januari uitgerekend, en toen we in de kerstperiode op bezoek waren bij Alexanders ouders, kwam de bevalling op gang.»

SIMONS «Achteraf gezien een groot geluk. De zorg is hier veel beter. In Nederland komt een vroedvrouw aan huis, en pas als het niet goed gaat, belt ze naar het ziekenhuis om te horen of er plaats vrij is. Dat kan snel fout gaan.»

BAKKER «Ik ben bevallen met een keizersnede. We wisten vooraf dat dat moest: Laurent was te groot voor een natuurlijke bevalling.»

BAKKER «Als je kind in de crèche zit, komt het meestal ook alleen naar huis om te slapen. Zoveel verschil is er niet.»

SIMONS «En mijn ouders hebben veel ervaring: ze hebben vier kinderen opgevoed, en we waren niet altijd van de braafsten. Onze momenten samen met Laurent waren qualitytime. We gingen bijvoorbeeld vaak op reis. Toen hadden we nog geen idee wat er later zou gebeuren, maar nu heeft hij daar veel profijt van. Hij legt makkelijk contacten. Dat is belangrijk: je kunt heel slim zijn, maar als je sociaal niet vaardig bent, krijg je je ideeën niet verkocht. Kijk naar Bill Gates: volgens mij is hij niet de allerslimste, maar hij is sociaal wel heel sterk.»

SIMONS «Ja, na de eerste kleuterklas zeiden ze: ‘Hij is klaar voor de lagere school.’»

SIMONS «Dat hij gewoon wat vlugger dan de anderen was. Maar we hebben het advies van de juffen gevolgd en hem ingeschreven voor het eerste leerjaar. Het ging meteen heel goed.»

BAKKER «Hij was alleen wat kleiner dan de andere leerlingen (lacht).»

SIMONS «Het belangrijkste voor ons was dat hij gráág ging. Als je hem 's ochtends bracht, rende hij meteen de speelplaats op. Hij had een heel goeie vriend. De stouterik van de klas, zo'n jongen van wie je eigenlijk zou zeggen: ik heb liever niet dat mijn kind met hem omgaat. Maar op de één of andere manier klikte het tussen die twee.»

SIMONS «In de loop van het eerste leerjaar. Hij was twee jaar jonger dan de anderen, maar met voorsprong de eerste van de klas, en het leek hem nog te traag te gaan. Op aanraden van de school lieten we een IQ-test afnemen. Die duurt normaal een hele voormiddag, maar hij was in een uurtje klaar. Hij had de maximale score: 145. Hoger ging de test niet.»

BAKKER «Ze vragen ons soms: ‘Waarom laten jullie geen nieuwe test afnemen om exact te weten hoe hoog zijn IQ is?’ Maar voor ons hoeft daar geen cijfer op te plakken. We volgen ons gevoel en luisteren naar wat Laurent zelf wil.»

SIMONS «Het was vooral de school die een referentie nodig leek te hebben. Nu, ook voor ons is het handig dat we dat op papier hebben staan: mensen geloven je niet altijd als je zegt dat je kind hoogbegaafd is. Ze denken dat je opschept of een speciaal traject voor je kind wilt.

»Na die test begrepen we dat het reguliere onderwijs veel te traag ging voor Laurent en zijn we beginnen te zoeken naar onderwijs op maat. Vanaf toen ging hij echt als een speer vooruit.»

SIMONS «De eerste week zat Laurent in een groep waarin iedereen in zijn eigen tempo mocht leren, zoals in een montessorischool (waar kinderen zelfstandig leren, red.). Maar dat zorgde voor frustraties: bij Laurent omdat de anderen te traag waren, bij de rest omdat hij te snel ging. Daarom mocht hij in een apart klaslokaal studeren. Een paar keer per dag kwam de leraar kijken of hij vragen had. Op die manier heeft hij in één jaar tijd het tweede tot en met het zesde leerjaar afgewerkt.»

SIMONS «Nee, want in de pauze ging hij gewoon buiten met zijn vriendjes spelen. Hij was heel populair: hij kwam toen al op tv en ontmoette belangrijke mensen. Dat maakte hem interessant. Iedereen wilde zijn vriend zijn.»

BAKKER «Laatst sprak iemand hem aan in de bioscoop: hij wilde een selfie. Zo lief.»

SIMONS «We hadden een uitgebreid pakket voor hem samengesteld, met veel Latijn, fysica en chemie. Iedereen dacht dat zijn tempo wel zou zakken, maar hij ging nog sneller vooruit dan in de basisschool. Na anderhalf jaar was hij klaar. En in die tijdspanne heeft hij een deel van het curriculum twee keer gevolgd, omdat hij van school is veranderd. Hij wilde per se in België afstuderen, en daarvoor moest hij de derde graad opnieuw doen.»

LAURENT «Omdat ik hier ook naar de basisschool was geweest.»

SIMONS «Voor hem was dat symbolisch. Hij is een trotse Belg. We hebben geprobeerd het uit zijn hoofd te praten, maar het is toch een verstandige keuze geweest. Het wiskundeniveau ligt hier veel hoger dan in Nederland. Daardoor had hij aan de universiteit een grote voorsprong.»

BAKKER «We hebben al vaker gemerkt dat hij schijnbaar vreemde keuzes maakt, die achteraf de juiste blijken te zijn. Dat geeft ons gemoedsrust. We weten: als we naar hem luisteren, komt het goed.»

SIMONS «Hij is gewoon slimmer dan wij.»

BAKKER «Maar dat moeten we misschien niet te vaak zeggen als hij erbij is (lacht).»

SIMONS «Sommige leerkrachten deden het schitterend en wilden Laurent zelfs in hun vrije tijd begeleiden. Maar anderen zeiden: ‘Geef dat kind een bal.’ Maar wat als Laurent dat niet wíl? Als hij graag studeert en dat hem gelukkig maakt, waarom zou hij dat dan niet mogen doen?

»Mensen reageren vreemd op intelligentie. Als je zegt dat je kind goed kan voetballen, dan antwoorden ze: ‘Leuk! Bij welke ploeg?’ Maar als je zegt dat je kind slim is, klappen ze dicht. Ze lijken dan de conclusie te trekken dat hun eigen kind dom is. Met de jaren is het wel verbeterd. Helemaal in het begin moesten wij op zoek naar een basisschool die Laurent wilde inschrijven, maar toen hij daar klaar was, kwamen de scholen naar ons toe.»

SIMONS (knikt) «Hij wilde elektrotechniek volgen. Hij is heel geïnteresseerd in techniek, maar ook in geneeskunde. Maar hij vindt ook... (Tegen Laurent) Hoe zeg jij dat, Laurent?»

SIMONS «Juist, hij vindt ook nieuwsgierigheid belangrijk. En creativiteit. In onze familie zijn we allemaal medici, dus Laurent wist dat je als arts weinig creatief kunt zijn. Zo viel zijn keuze op electrical engineering, omdat hij zijn droom wil waarmaken: artificiële organen ontwikkelen.»

SIMONS «Zijn oma en opa hebben allebei hartproblemen. Op een dag zei hij: 'Als ik voor hen een nieuw hart zou kunnen maken, zijn ze weer gezond.'»

SIMONS «Ik heb het hem eens voorgesteld, ja. Als tandarts heb je je eigen praktijk en verdien je goed je boterham. Maar hij wilde het absoluut niet.»

SIMONS «Hij vond het te makkelijk.»

SIMONS «We kregen aanbiedingen uit de hele wereld, maar wij vonden het prettig als hij in Nederland zou blijven: zo konden wij blijven werken, en hem toch zelf brengen en halen. We twijfelden tussen de Technische Universiteit Delft en die van Eindhoven. Delft is de bekendste, maar hun voorstel was minder concreet: ‘We beginnen eraan en zullen gaandeweg verder plannen.’ Dat past niet bij Laurent: hij heeft een doel nodig, een uitdaging. In Eindhoven mocht hij een traject van één jaar volgen, onder begeleiding van een commissie van topprofs.»

SIMONS «Alles ging prima, tot Laurent liet weten dat hij zijn doctoraat in een ander land wilde doen. Dat was altijd de bedoeling geweest, maar blijkbaar hadden ze dat in Eindhoven niet verwacht. Opeens had niemand nog tijd voor hem. Als hij vragen had, werd hij weggestuurd, en hij kon geen tentamens meer afleggen.»

SIMONS (neemt zijn smartphone) «Ik zal je een paar e-mails tonen. Deze kregen we vier maanden vóór hij de middelbare school beëindigde: een voorstel voor een individueel programma waarmee hij zijn opleiding binnen het jaar zou afronden. En op 17 november, twee weken vóór het conflict, kregen we deze mail van de onderwijsdirecteur: er was een grote kans dat Laurent zou afstuderen in 2019, vóór zijn 10de verjaardag. Daarna volgde nog een mail waarin stond dat zijn diploma was aangevraagd, en waarin ze een vervolgtraject voorstelden. Toen zei Laurent dat hij daarvoor naar het buitenland wilde. En plots was het gedaan. Op 2 december lieten ze ons weten dat Laurent zes maanden vertraging had. Alles ging perfect, en dan wordt een traject van negen maanden met zes maanden verlengd? Je voelt meteen dat er iets niet klopt.»

BAKKER «Ze stelden voor dat Laurent voortaan één of twee vakken per drie maanden zou volgen, terwijl hij er op dat moment één per week afwerkte.»

SIMONS «Het vertrouwen was zoek en zo was het niet leuk meer voor Laurent. Dan hebben we liever dat hij ergens anders opnieuw begint.»

SIMONS «Blijkbaar beschikt de Technische Universiteit Eindhoven niet over credit certificates, documenten waarop het vak en de behaalde resultaten vermeld staan. Vreemd, niet? We moesten zelf e-mails en uitslagen zoeken en afdrukken om te kunnen aantonen dat Laurent die vakken heeft gevolgd. Erg kinderachtig allemaal, terwijl ze Laurent dankbaar zouden moeten zijn: dankzij hem weet de hele wereld nu waar Eindhoven ligt. Hij heeft hun meer reclame opgeleverd dan een Nobelprijswinnaar.

»Voor ons is het hoofdstuk Eindhoven afgesloten, het is negatieve energie. Het blijft wel zuur dat ze zoiets doen met een 9-jarige.»

LAURENT «Ik vond het heel vervelend dat ze plots geen tijd meer voor me hadden. Maar het heeft me niet ontmoedigd. Er zijn nog andere universiteiten, waar ik wel in geloof.»

SIMONS «Nu gaat hij naar verschillende universiteiten tegelijk. Zo zal niemand hem nog beschouwen als 'eigendom' of ervan uitgaan dat hij daar de rest van zijn leven blijft.»

SIMONS «Dat is nog onduidelijk. Maar ik denk niet dat het vijf jaar in beslag zal nemen.»

SIMONS «Ik kan me inbeelden dat we met Laurent problemen zouden hebben als hij nu nog op de middelbare school zou zitten. Maar omdat hij zo uitzonderlijk is en zo snel studeert, is er geen tijd om problemen te krijgen.»

SIMONS «Wat ik bedoel, is dat je een onderscheid moet maken tussen echte hoogbegaafden en pseudohoogbegaafden. Aan de universiteit zie je veel mensen die hard werken en dan een titel behalen, maar dat zijn niet de grote denkers. Laurent besteedt amper tijd aan zijn studie. 's Avonds zit hij tot laat te gamen en naar series op Netflix te kijken. Wie heeft dan de meeste fun? Hij of zijn leeftijdsgenoten, die huiswerk moeten maken?»

BAKKER «Het cliché dat hoogbegaafde kinderen alleen schaken en boeken lezen, klopt niet. Laurent is leergierig in het vakgebied dat hem interesseert. Voor de rest vindt hij boeken niet leuk.»

SIMONS «Het gaat bij hem gewoon ontzettend makkelijk. Het is niet logisch te verklaren. Ik vind mezelf niet heel dom...»

SIMONS «Oké, ik vond mezelf vroeger enigszins slim, maar ik zou een studieboek van Laurent nog niet eens in één dag kunnen lezen. In die tijdspanne heeft hij de leerstof ingestudeerd. Hij ziet wat belangrijk is en wat niet, en hij kan heel snel verbanden leggen.»

LAURENT «In de lagere school werd ik zo genoemd, en daar voelde ik me wel door gevleid, maar zelf merkte ik er weinig van. Of toch niet vóór de middelbare school.»

SIMONS «Nog later zelfs. Toen hij op de middelbare school zat, begonnen journalisten te bellen en vroeg hij zich af: ‘Wat willen die van mij?’ Pas jaren later begon het tot hem door te dringen. Ook door de reacties van de andere kinderen, die naar hem opkeken. Ook de meisjes, ja. Hij heeft twee goede vriendinnen, Amber en Charlotte, allebei 12 jaar. Ze waren de beste vriendinnnen, maar ze hebben ruzie gekregen om Laurent. Nu ligt het heel gevoelig: als hij met de ene afspreekt, moet hij ook met de andere afspreken.»

SIMONS «Met eentje klikt het zeer goed. Al sinds de basisschool. Ze zijn wel tegenpolen van elkaar: zij is alleen maar bezig met kleding en met TikTok (een populaire socialemedia-app, red). En toch kunnen ze het geweldig met elkaar vinden.»

LAURENT «Misschien wel. Maar ik heb sowieso veel contact met vriendjes van mijn leeftijd.»

SIMONS «Zijn neefje, die vroeger ook vaak bij oma en opa was, is als een broer voor hem. Hij zit in het zesde leerjaar, dus hij moet veel huiswerk maken. Maar als hij vrij heeft, zijn ze samen.»

SIMONS «Fortnite spelen. 's Ochtends, 's middags en 's avonds. Iedere seconde die ze vrij hebben, gaat op aan Fornite. Laurent heeft zelfs een Fortnitepyjama en een Fortniteonderbroek.»

BAKKER «Meer mag niet, dus geen T-shirts of zo. Anders zou hij er alles van dragen.»

SIMONS «Natuurlijk, en dat leidt weleens tot ruzie. Of tot afleidingsmanoeuvres: als we een bult zien onder de dekens in zijn bed, weten we wat er aan de hand is.

»Laurent is niet zo'n héél braaf kind, hoor. Hij heeft een selectief geheugen. Hoe slim hij ook is, sommige dingen lijkt hij maar niet te kunnen onthouden.»

SIMONS «Ik denk het wel. Nu ja, hij zal dat sowieso doen, is het niet als student, dan als onderzoeker. Hij zal altijd wel aan een universiteit verbonden zijn.

»We hebben er van het begin af voor gekozen om Laurent aan de buitenwereld te presenteren. Daar zijn we nu blij om. Iedereen kent hem en hij zal de rest van zijn leven kunnen kiezen waar hij aan de slag wil.»

SIMONS «Tja... Toen Laurent 6 was, volgde hij een EHBO-cursus bij het Rode Kruis. Eén van de begeleiders kende iemand bij een Nederlandse tv-zender, en die nam contact met ons op: of we een interview wilden geven? Daarna volgde de ene aanvraag na de andere. We hebben alle media de kans gegeven om langs te komen, maar nu klinkt het dat wíj de pers opzoeken. Er is veel hypocrisie. Een paar maanden geleden waren we te gast in het praatprogramma van Jeroen Pauw, en ook hij begon erover. Maar hij had óns bijna gestalkt of we niet naar zijn show konden komen. Gelukkig ligt Laurent daar niet wakker van: hij is Nederland stilaan ontgroeid. Hij voelt zich veel meer Belg.»

SIMONS «Naar Antwerpen, omdat dat dicht bij Nederland ligt, en dat is handig voor ons werk. En het is een grote stad, ook dat vinden we prettig.

»Weet je wat jammer is? Dat België zich niet genoeg vermarkt. In Nederland verkopen ze water voor wijn, hier kunnen we nog geen wijn voor water verkopen. Wij kunnen ondertussen het niveau van de wiskundecursussen vergelijken: nergens ter wereld zijn die beter dan hier. Daar zouden we veel trotser op mogen zijn.»

SIMONS «Filmmaatschappij MGM heeft ons een contractvoorstel gedaan, waar onze advocaat nog enkele opmerkingen over heeft. We willen deze week de knoop doorhakken, want ook Netflix is geïnteresseerd: zij willen de film van MGM kopen. Daarnaast hebben ook HBO Max en Ellen Productions van de Amerikaanse presentatrice Ellen DeGeneres interesse getoond.

»Het wordt een documentaire, waarvoor ze Laurent anderhalf jaar zullen volgen, van bij de start van zijn doctoraatsstudie. En eventueel doen ze nog iets met acteurs.»

BAKKER (tegen Alexander) «Jij wilde wel met Al Pacino spelen, toch?»

SIMONS «De jongere versie dan (lacht).»

LAURENT «James Spader van ‘The Blacklist’!»

SIMONS «Dat is één van zijn favoriete series, met Megan Boone in de hoofdrol.»

LAURENT (tegen zijn mama) «Die mag jou spelen!»

SIMONS «Megan Boone heeft Laurent vermeld op haar Instagramaccount. Trots dat hij was! Iemand reageerde zelfs: 'Geef die jongen een rol in de serie.'»

SIMONS «Hij is ook uitgenodigd door het team van Ellen DeGeneres, en door ‘Good Morning America’ en ‘Good Morning Britain’. We zijn daar jammer genoeg niet geraakt, maar die internationale steun is wel fijn.»

BAKKER «Het is net een zegen dat hij zo verstandig is. We kunnen in alles op hem vertrouwen, ook voor de beslissingen die hij neemt. Dat heeft hij de afgelopen tijd wel bewezen.»

SIMONS «Wiens leven vind je het leukst, dat van jou of van je vriendjes?»

LAURENT «Omdat ik veel vrije tijd heb.»

BAKKER «Hij speelt vanop afstand Fortnite met vrienden. Die moeten vaak afhaken: ‘Sorry, huiswerk.’»

SIMONS «Als we bij vrienden of bij zijn neefje zijn, zien we hen vaak even verdwijnen. Dan weten we: hij is hun huiswerk aan het maken zodat ze daarna kunnen gamen (lacht).»

Om u deze content te kunnen laten zien, hebben wij uw toestemming nodig om cookies te plaatsen. Open uw cookie-instellingen om te kiezen welke cookies u wilt accepteren. Voor een optimale gebruikservaring van onze site selecteert u "Accepteer alles". U kunt ook alleen de sociale content aanzetten: vink hiervoor "Cookies accepteren van sociale media" aan.

Op alle artikelen, foto's en video's op humo.be rust auteursrecht. Deeplinken kan, maar dan zonder dat onze content in een nieuw frame op uw website verschijnt. Graag enkel de titel van onze website en de titel van het artikel vermelden in de link. Indien u teksten, foto's of video's op een andere manier wenst over te nemen, mail dan naar redactie@humo.be. DPG Media nv – Mediaplein 1, 2018 Antwerpen – RPR Antwerpen nr. 0432.306.234