Het is 1991 wanneer op een winterse dag Diana met een paar vrienden aan een bar in Bulgarije zit. Ze dromen over hun toekomst. Het communistische regime was gevallen en het leven veranderde in Bulgarije. Dit was de avond dat Diana naar Nederland vertrekt met als doel om één jaar te blijven en een appartement voor haar moeder te kunnen kopen. Er gebeurde veel in dat jaar dat haar uiteindelijk voor altijd verbonden heeft met de stad Amersfoort, waar ze nooit meer is weggegaan. 

‘Amersfoort vond ik net Legoland’

Ondanks dat de vader van Diana overleed toen ze zeven jaar oud was, heeft haar moeder haar alles gegeven wat een kind zich maar kan wensen. “Ik had het goed in Bulgarije en miste niks”, vertelt Diana. “Toch is na de val van het communistische regime veel veranderd in mijn thuisland, het avontuur trok mij wel. Ik dacht, ik blijf een jaartje in Nederland én ik wilde een huisje voor mijn moeder kopen.”

De dag dat Diana voet zette in Amersfoort, vergeet ze nooit meer. “Legoland” is het eerste wat ze noemt als ik vraag naar haar eerste indruk van Amersfoort. “Indrukwekkend vond ik het, al die geordende straten, al die huisjes zo strak naast elkaar, de eigen tuintjes met eigen bloemetjes, de fietspaden allemaal keurig aangelegd”, vertelt Diana lachend. “In de dorpen in Bulgarije had je toen nog helemaal niets, de wegen stamden nog uit de Middeleeuwen en er lag vrijwel geen asfalt op de weg.”

Vanuit Amersfoort ging ze op avontuur naar haar eerste bestemming, dat werd de provincie Groningen. “Daar heb ik asperges geplukt en gewerkt in de tulpenbollen. De tulpen van Nederland zijn prachtig met zoveel bijzondere kleuren, dat kende ik niet uit Bulgarije. Tot op de dag van vandaag word ik gevraagd door vrienden en familie om tulpenbollen te versturen naar Bulgarije.”

“Nooit heb ik een vorm van discriminatie gevoeld”, zegt de inmiddels 49-jarige Diana. “Ik sprak Engels en kon met iedereen goed communiceren.” In Zaandam verbleef ze ook enige tijd en daar kwam haar man Chris om de hoek kijken. Ook Chris, die uit Roemenië kwam, had toen de status van ‘economische vluchteling’. “Ik vond hem erg leuk, maar vertelde hem wel meteen, dat als ik naar Bulgarije terug zou gaan hij wel met mij mee moest.” Chris kreeg al snel een eigen plekje in Nieuwegein terwijl Diana door vluchtelingenwerk van Zaandam weer terug naar Amersfoort werd geplaatst. “De cirkel was weer rond”, zegt ze lachend.

Chris en Diana vonden werk in Maarn in een grillrestaurant, waar Chris in de keuken werkte en Diana in de linnenkamer. “Het was een grillrestaurant waar op iedere tafel mooie linnen tafelkleden lagen die natuurlijk steeds vervangen moesten worden, evenals de servetten van linnen.” Diana vertelt levendig haar verhaal en zonder moeite te doen zie ik het voor mij hoe ze voor het eerst de linnenkamer binnenstapt. “De linnenkamer was beneden, er stonden wasmachines, drogers en een persmachine, ik keek mijn ogen uit!”, vertelt Diana.

De eigenaresse van het restaurant vertelt haar dat het altijd een bende was en zij altijd tafelkleden te kort kwam. “Jeetje, voor iemand die altijd alles met de hand heeft gedaan dacht ik, wat staan jullie nou te zeuren!” Diana, gemotiveerder dan ooit, wist binnen twee weken de gehele linnenkamer op orde te krijgen. “Ik ben zo blij met jou. Ook al ben je eerder klaar, ik wil je houden en betaal je gewoon hetzelfde, ook al heb je dan tijd over”, was de reactie van haar bazin. Dit kwam Diana goed uit want het najaar is het seizoen van de appels en wist Diana ook daarmee geld te verdienen. Chris vond de appels – of was het Diana? – eigenlijk veel leuker dan de keuken waar hij werkte en zo troffen ze elkaar vaker onder de appelboom.

“Het flatje voor mama kwam zo steeds meer in zicht”, zegt Diana. Ze genoot samen met Chris en hun eerste autootje van alle leuke plekjes in Nederland. “Ik heb in die tijd meer gezien van Nederland dan ik nu doe”, zegt ze lachend. Een jaar later gebeurde er misschien wel iets heel onverwachts, toen veranderde Diana haar officiële status, ze kreeg een verblijfsvergunning.

‘Je kunt een huisje huren in Amersfoort’

Terwijl ze twee maanden daarvoor al haar spullen naar Bulgarije had verhuisd, want ze zou tenslotte een jaar blijven, ging alles daarna in sneltreinvaart. “Je kunt een huisje huren in Amersfoort”, kreeg Diana te horen. De stad waar ze sindsdien nooit meer is weggegaan. Ze kreeg een huisje toegewezen op de Paladijnenweg en met het gespaarde geld kon Diana haar huisje meteen inrichten. Ze was nu officieel inwoner van Amersfoort en dat allemaal in een jaar tijd.

“Ik herinner mij nog dat ik in mijn eigen nieuwe keuken stond en ik op een dag zo’n zin had in Bulgaarse kip met aardappels! Ik haalde de kip en pakte de borden om er daarna achter te komen dat ik nog helemaal geen bestek had! Wat was ik blij met het winkelcentrum dichtbij”, vertelt ze enthousiast. Diana ging naar Nederlandse les en leerde van diverse mensen om haar heen de taal steeds beter te spreken. Enthousiast vertelt Diana over het Restaurant “De oude tram” op station Amersfoort. “Dat was een heerlijke tijd, elke dag kwam er een oude man en twee oude vrouwen. Op een dag kreeg ik een echt zilveren tientje van deze man en daarmee is hij verantwoordelijk voor mijn munten collectie die daaruit voortkwam” vertelt Diana.

“In 1995 gingen Chris en ik trouwen. Ik had al een doordeweekse dag uitgezocht omdat dat gratis was”, zegt Diana. Het was een feit dat niet alle familieleden konden komen naar de bruiloft, dat zou te duur worden. “Om ons heen waren er zoveel lieve vrienden, ik kreeg een hele mooie bruidsjurk en eigenlijk maakten alle vrienden om ons heen de dag tot een echt feest. Een minibruiloft met alles erop en eraan.”

‘Mijn moeder overwintert vaak hier in Nederland’

“Inmiddels zijn we bijna 30 jaar in Amersfoort, waar we gelukkig wonen in Schothorst met onze twee kinderen, Melanie (20) die inmiddels in Groningen studeert, Thomas (17) die thuis woont en de hond Dakota. De moeder van Diana is onlosmakelijk verbonden met het gezin. Ze geniet van haar mooie appartement in Bulgarije. “Mijn moeder overwintert vaak hier in Nederland”, zegt Diana en geeft haar moeder die naast haar op de bank zit een dikke knuffel.

“Ik ben heel gelukkig in Amersfoort en heb een fantastische baan”, vertelt Diana tot slot. Zij voelt zich als loopbaancoach helemaal op haar plek. Ze heeft een baan gevonden waar ze haar talenten kan inzetten om anderen te helpen aan werk. “Ik help mensen met een arbeidsbeperking aan werk”, legt Diana uit. “Er zijn zoveel mensen op mijn pad gekomen die mij altijd hebben geholpen, ik wil ook anderen helpen. Iedereen verdient een kans in de maatschappij en ik kan mijzelf gelukkig prijzen dat ik die kans gekregen heb.”

Amanda Schoorl vertelt elke week een verhaal uit de stad Amersfoort. Wil je meer verhalen uit de stad lezen? Klik dan hier. Vorige keer vertelde zij over Marc, die een zeilboot in zijn achtertuin bouwde.

Nog héél even: doe mee en ga gratis naar een attractiepark!

We verloten 6 tegoedbonnen voor attractieparken bij indebuurt. Je kunt nog maar héél even meedoen

Gratis naar een pretpark? Je kan nog maar héél even meedoen

Hier haal jij supersnel je diploma en er is nu ook een leslocatie in Amersfoort

Dit toffe sneakerevent wil je bezoeken! Van limited editions tot zeldzame samples

Aangeboden door MARÈLL Makelaars

Aangeboden door Margitte Schoof Makelaardij O.Z.

Aangeboden door Stichting Eem-Vallei Educatief

Dit jaar geen Nieuw Stadsterras: ‘Best bijzonder dat het vorig jaar gelukt is’

Blijf op de hoogte van alles uit Amersfoort

© 2022 - DPG Media B.V. - Alle rechten voorbehouden